OS Marcesca ,,Zwrot o 180 stopni " Naty Verdas trzecie miejsce

Szesnastolatek podszedł do starszego siwego mężczyzny, usiadł obok

niego na kanapie i zapytał swojego dziadka Marco:

- Dziadku w jakich okolicznościach spotkałeś babcię Francescę? -

słysząc to pytanie, staruszek uśmiechnął się lekko do swoich myśli.

- Jest to raczej dość zwyczajne historia, ale jeśli masz ochotę, to z

chęcią ci ją opowiem.

- Opowiedz ją dziadku, bardzo chętnie jej posłucham - mężczyzna

ponownie się uśmiechnął

i zaczął opowiadać...

Opowieść Marco:

   Na początek należy nadmienić, że miałem wtedy 19 lat i pracowałem w

knajpce, która ulokowana była w pobliżu szkoły muzycznej o nazwie

Studio21. Była to dobra praca, byłem w stanie się z niej utrzymać.

Większość dni spędzonych tam była do siebie podobna : codziennie

podczas prawie każdej przerwy wpadali moi przyjaciele, którzy uczyli

się we wcześniej wymienionej przeze mnie szkole muzycznej. Ale jeden

własnie z tych wielu przepracowanych tam dni zapamiętam do końca

życia...

Wstając tamtego dnia o 7 rano, jak w każdy zresztą poniedziałek,

myślałem, że będzie to dzień jak każdy inny. Nie sądziłem wtedy, że

tamtego dnia cały mój świat obróci się o 180 stopni. A tak właśnie się

stało. Dzień zaczął się jak każdy poprzedni, a każdy kolejny po nim

był już tylko lepszy. W ów poniedziałek wielu z moich znajomych

musiało w trakcie długiej przerwy odbyć karę u Gregorio - to był taki

śmieszny typ. Przyszły tylko moje przyjaciółki Violetta i Camilla

przyszły jak zwykle w świetnych nastrojach. Razem z nimi weszła

najpiękniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widziałem w swoim życiu.

Kiedy na mnie spojrzała i uśmiechnęła się do mnie, to zmiękły mi

kolana i nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Na szczęście byłem

wtedy za ladą, więc nikt nie widział mojej chwili słabości.

Hmm... Chwili... W ten  pamiętny poniedziałek po ich wyjściu nie

mogłem się na niczym skupić. Myliłem zamówienia i prawie wyleciałem z

pracy. Dziewczyna przychodziła do knajpki razem z resztą każdego dnia.

Codziennie się do mnie uśmiechała, a ja uśmiechałem się do niej... Po

paru dniach już nie myliłem zamówień i wszystko było prawie w

porządku. No, może poza tym, że zakochałem się w czarnowłosej

nieznajomej, a one nie zwracała na mnie uwagi. Przynajmniej tak wtedy

myślałem. Tydzień później Studio było zamknięte i knajpka świeciła

pustkami, a mój szef był na jakimś wyjeździe. Siedziałem więc sam w

pustej knajpce i układałem pasjansa na ladzie. Nagle do środka weszła

Ona. Wyglądała na trochę zaskoczoną, ale usiadła przy jednym ze

stolików i uśmiechnęła się do mnie.

Odłożyłem karty, podszedłem do niej z uśmiechem i zapytałem:

- Coś podać?

- Poproszę sok pomarańczowy -poszedłem po jej zamówienie, podałem jej

po chwili i wróciłem za ladę, do układania pasjansa. Ale nie było to

już aż tak ciekawe, jak jeszcze parę minut wcześniej. Wolałem

ukradkiem spoglądać na dziewczynę. Na chwilę udało mi się odwrócić

myśli od niej i zająć pasjansem, ale nie trwało to zbyt długo, bo po

chwili zauważyłem nad ladą cień. Zanim się zorientowałem, kobieca ręka

kończyła za mnie pasjansa. Gdy skończyła, spojrzała mi w oczy i

uśmiechnęła się do mnie. Nie bardzo wiedziałem co mam zrobić, ale

również się do niej uśmiechnąłem.

- Nie mieliśmy jeszcze okazji się poznać - wydukałem - jestem Marco.

- Ja jestem Francesca, miło mi...

- Mi również - po chwili się rozkręciłem i zacząłem bajerę - bardzo

ładne imię, tak samo jak jego właścicielka - powiedziałem, a ona się

tak śliczni zarumieniła i spuściła wzrok na ladę.

- Dziękuję - odpowiedziała po chwili trochę zakłopotana, nie patrząc

na mnie - ile płacę?

- Sekundę - wziąłem z lady kawałek kartki i ołówek. Napisałem na

kartce swój numer telefonu i podałem go dziewczynie - niech będzie to

na koszt firmy - posłałem jej ciepły uśmiech. Wzięła karteczkę i

uśmiechnęła się promiennie. Potem wyszła. Nie przychodziła przez kilka

dni. Szef pozwolił mi coś zaśpiewać w jego knajpce. Zaczynałem śpiewać

gdy do knajpki weszli moi znajomi i Francesca. Bez zastanowienia

zacząłem dla niej śpiewać. Ona się uśmiechnęła i po chwili wzięła

drugi mikrofon i zaczęła śpiewać razem ze mną, patrząc mi w oczy.

Podałem jej rękę i pomogłem wejść na scenę. To była najwspanialsza

chwila w moim życiu. Po kilku dniach postanowiliśmy się spotkać.

Później spotykaliśmy się coraz częściej. A w dniu moich 20 i jej 19

urodzin stanęliśmy przed ołtarzem i obiecaliśmy sobie przed Bogiem, że

zawsze będziemy razem. Jak do tej pory dotrzymujemy danej sobie owego

dnia obietnicy. Jestem bardzo szczęśliwy z moją ukochaną Francescą.

Po zakończeniu opowieści Marco uśmiechnął się do wnuka i zauważył

stojącą w drzwiach Francescę, która miała łzy wzruszenia w oczach...

Podszedł do niej i otarł łzy, po czym delikatnie pocałował ją w czoło,

a ona się do niego przytuliła.

- Dziadku to była wspaniała historia - odezwał się nastolatek.

- O tak Xavier, masz rację - odezwała się Francesca do wnuka - A twój

dziadek ślicznie ją opowiada.

Wzruszam się za każdy razem, kiedy ją słyszę. - Uśmiechnęła się do

męża, a Marco ją ponownie do siebie przytulił. Szczęśliwi zmarli kilka

lat później w poniedziałek. Marco miał wtedy 81 lat, a Francesca 80.

Zostali pochowani w jednej trumnie, w swoich objęciach, z uśmiechami

na twarzach.